Na een periode van radio stilte omdat we geen internet verbinding hadden op de camping en dus geen nieuwe berichten hebben kunnen plaatsen dan nu het verslag van de reis naar de Grand Canyon en natuurlijk hoe het daar was.
’s Morgens om acht uur rolden we van het RV parc naast Zion af richting de Grand Canyon.
We hadden besloten om niet nog een keer door de pas in Zion te rijden maar om het parc heen.
We moesten toch een aantal boodschappen hebben en konden dit dan mooi doen in Hurricane. Eerst nog maar weer eens tanken want dat moet je wel vaak met een dergelijke camper. Daarna de straat over en naar Lin’s place, een supermarkt.
We blijven ons verwonderen over hoe sommige dingen anders gaan in Amerika ten opzichte van Nederland.
Zo ook het boodschappen doen.
Het begint al in de winkel zelf.
Er staan medewerkers bij de ingang die je vragen hoe het met je gaat en je vervolgens een goede dag toe wensen.
Daarna in de winkel, waar weer medewerkers rondlopen die zaken voor je in je wagentje zetten mocht je dit willen.
Tot slot bij de kassa, ze pakken je boodschappen allemaal in, zetten het in je kar, rijden dit naar je auto, zetten de boodschappen in je auto en brengen je karretje weer terug de winkel in. Wat nou arrogante Amerikanen?
Daar kunnen ze bij Super de Boer nog wat van leren met hun veel te korte loopbandje die ook nog eens niet aldoor aan staat en waar ze de boodschappen van de volgende klant gerust bij die van jou indrukken als je ze niet snel genoeg zelf ingepakt hebt.
Goed we hebben de tank vol, weer genoeg proviand voor de volgende drie tot vier dagen dus en kunnen op weg naar het volgende avontuur.
Eerst rijden we verkeerd, Eva (Tomtom) wil ons van links naar rechts laten rijden wat resulteerde in een omweg van ongeveer 20 kilometer maar daarna zaten we wel op de goede weg. Hoe verder we op deze weg kwamen hoe verlatener het werd.
Ook het landschap verandert voortdurend om je heen.
Zo zit je tussen de bergen, dan weer op de prairie met allemaal grasland, dan is het gras ineens weer weg en staan er zover het oog reikt alleen nog maar struiken en dan ineens zit je weer in een bos.
We hebben midden op de prairie een soepje warm gemaakt en onze lunch opgegeten.
Deze plek had echt wel iets bijzonders, uitgestorven en geen bereik met je mobiele telefoon.
’s Middag om 14:00 uur rolden we ons volgende RV parc op.
Ja ja, we reserveren al niet eens meer een dag van te voren maar gaan gewoon op de bonnefooi.
We kregen een plekje toegewezen waar we ons installeerden en voor de rest van de dag niet veel meer hebben gedaan behalve de was.
We waren alle twee een beetje moe van de voorgaande dagen.
Het was een hele rustige camping midden in een bos boven op de Kaibab vlakte.
Na een hele koude nacht vanwege het feit dat we zo hoog zaten zijn we de volgende morgen richting de North Rim gereden.
Dit was toch nog wel een uur rijden maar er was van alles te zien onderweg.
Een afgebrand bos, grasvlaktes, reeën die wij met de camera schoten en jagers die dit met hun geweer deden.
Verder was er bijna geen verkeer, je kunt haast wel stellen dat we de weg naar de rim voor onszelf hadden.
Eenmaal op de plaats van bestemming moesten we nog een plekje vinden voor ons bakbeest van een camper maar dat was ook zo opgelost.
Op naar de rim en daar stonden we dan voor de grote kloof.
Het is echt een grote kloof, we konden in ieder geval de bodem niet zien.
We hebben daar de nodige foto’s gemaakt, geluncht in onze rv en rondgewandeld en op die manier hebben we het imponerende van de canyon in ons op proberen te nemen.
Op weg naar de camping maar weer.
Onderweg wilden we op een parkeerplaats bij zo’n mooie grasvlakte een kop thee gaan drinken.
Maar dat ging helaas niet door, ik was nog niet de camper uit of ik werd belaagd door een horde wespen.
De thee moesten we dus in de camper op drinken in plaats van buiten.
Nadat we weer waren gaan rijden zagen we het in de verte steeds donkerder worden en bliksemen.
We reden precies een dikke onweersbui in, best wel heftig hoor op een hoogte van 2800 meter.
Terug op de camping zette Ronald met veel pijn en moeite de RV op ons plekje.
Met pijn en moeite doordat het geen pull thru site was maar ééntje waarbij je achteruit moest steken.
Toen hij op zijn plek stond bleek dat het de verkeerde plek was.
We moesten nog één plek verder opzij.
Het hele kunstje konden we nog een keer gaan laten zien.
Morgen naar de south rim, dit is 345 km rijden terwijl het hemelsbreed maar 16 km is.
* Oh ja, hoe laat is het hier eigenlijk?
We zijn de tijd een beetje kwijt want: Most of Arizona, including grand Canyon National Park, remains on Mountain Standard Time year-round.
* Bakbeest van een camper? Ja voor Nederlandse begrippen rijden wij in een reusachtige camper rond. Voor Amerikaanse begrippen is het volgens ons maar een kleintje. Ook hierover blijven wij ons verwonderen want een camper zo groot als een touringcar met daarachter aangeknoopt als aanhangwagen een 4WD aangedreven wagen met daar weer achterop een aantal fietsen is hier heel normaal.
 |
| Zoiets als dit dus. |
* Amerikaanse wagens? Ja ze zijn over het algemeen nog overdreven groot. Onnodig groot als je het vergelijkt met Europa. Wij komen toch ook op een comfortabele manier met onze wagens op de plaats van bestemming maar onze wagens verbruiken wel 4 maal minder brandstof dan de Amerikaanse wagens. Er eens in te rijden is leuk maar het kan allemaal veel zuiniger met de fossiele brandstoffen. In Syracuse hebben we hier al met een Amerikaan over gesproken want tijdens dit gesprek kwam ter sprake een Dodge Ramvan met daarnaast geparkeerd een Toyota Prius. Vergeleken brandstof verbruik 1 op 4 tegenover 1 op 25. Aan deze Amerikaan gevraagd waarom nu deze extreme verschillen. Zijn antwoord daarop was: We zijn aan een bepaalde levensstandaard gewend en die wil je niet kwijt, ondanks het feit dat de brandstof hier ook steeds duurder wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten