We've arrived...

Nou, eindelijk hoor...we zijn er.
Eergisteren zijn we om 18.00 uur van huis vertrokken en hebben we overnacht in de Citizen M op Schiphol.
Een superleuk hotel.
We hadden een kamer van twee meter breed waar een gigantisch bed in was gemaakt, douche en toiletcabine en een wastafel.
Heel erg praktisch allemaal en de verlichting kon je instellen op verschillende kleuren.

De volgende morgen moesten we alweer vroeg opstaan en inchecken voor onze vlucht naar Londen.

Daar zouden we 50 minuten over doen maar dat is uiteindelijk 100 minuten geworden omdat een aantal landingsbanen buiten gebruik waren.

We hebben dus een paar rondjes boven Londen en omgeving gevlogen.

Wel jammer dat we er niet veel van zagen....maar ja die Engelse mist he.

Als je nou dacht dat Schiphol een groot vliegveld is moet je echt een keertje naar Heathrow gaan.

Tjonge wat een vliegtuigen, en wat een mensen.

We kwamen aan bij gate 5 en moesten naar gate 3 voor de vlucht naar Chicago.

Tot onze verbazing moesten we in de bus.....deze deed er 10 minuten over om bij gate 3 te komen.

Daarna hebben we gelunched in een lawaaierig restaurant maar het eten was verukkelijk.

Toen was het ook al tijd om in te checken.

Tja, en daar kregen we te maken met de extra beveiliging van Amerika.

We moesten worden gescreend en in het kort betekend dat dat we in een lange rij kwamen te staan en dat je je paspoort en instapbewijs moet laten zien en allemaal vragen moest beantwoorden waarom je naar Amerika ging, wie je koffer ingepakt had en wanneer, en meer van dat soort onzin.

Toen mochten we een stapje verder waar iemand stond die nog een keertje om ons paspoort en instapbewijs vroeg en nog meer vragen stelde.

Ze moest nog net niet mijn pincode weten.

Maar oké we zien er wel eerlijk uit dus mochten we door naar de volgende balie.

Hoe bestaat het.....nog meer vragen en alweer ons paspoort en instapbewijs.

We zijn uiteindelijk goed gekeurd en mochten het vliegtuig in.

De vlucht duurde lang, erg lang en we waren ontzettend moe toen we aankwamen.

We zagen ons in Chicago ook alweer uren in de rij staan maar oh wat een meevaller een erg aardige meneer wilde alleen nog maar onze vingerafdrukken en een foto en toen mochten we door. Welkom in the U.S.A.!

Onze koffers rolden vrij vlot van de band af en helemaal vrolijk omdat het zo snel ging liepen we naar de andere band waar de fietskoffer van Ronald aan moest komen.

Uhhh,...niets, nada, niemand!!!!!

Geen personeel, geen lopende band en al helemaal geen fietskoffer.

Paniek natuurlijk.

Maar gauw iemand opgetrommeld om eens te gaan kijken waar die fiets nou bleef.

Nou die bleef dus nog ergens een poosje in de lucht hangen want die zat in een ander vliegtuig.

Maar we hoefden ons niet druk te maken het kwam allemaal goed.

Ja daar vertrouw je dan maar op.

Aangezien we ook wel heel erg moe waren (het was inmiddels 1.30 uur Nederlandse tijd) en de andere dag weer heel vroeg op moesten, hebben we ons hotel maar gebeld en gelukkig werden we snel opgehaald.

Na een korte nacht zaten we om zes uur dan aan ons eerste Amerikaanse ontbijt.

Daarna  snel weer naar het vliegveld en hup maar weer een stukje vliegen.

Dit keer was het vliegtuig een heel stuk kleiner.

We zaten er met 35 mensen in en een dik uur later waren we al in Cyracuse.

Ook daar geen fietskoffer maar....HOERA....ze waren al op de hoogte en de koffer wordt morgen afgeleverd bij ons hotel.

Nu konden we met een gerust hart naar het verhuurbedrijf voor onze auto.

De vreugde werd nog groter toen we deze zagen...een Dodge Grant Caravan

Ja daar willen we wel een poosje in rond touren.

Maar eerst nog even een foto van Ronald maken voor ons blog.

Haha en ja hoor hij heeft gelijk sjans met twee meiden achter de balie.

De meisjes dachten dat ik de toiletten op de foto zette (ik zou niet weten waarom ik zoiets zou doen???) maar toen Ronald naar ze zwaaide moesten ze wel erg lachen.

Toen gauw ons hotel in de tomtom gezet en hup daar gingen we over de brede Amerikaanse wegen.

Haha dat is nog eens vakantie zeg.

Ons hotel zag er ook goed uit en eenmaal in de suite aangekomen konden we elkaar alleen maar tevreden aankijken.

Nu nog een supermarkt opzoeken want we willen de komende dagen toch echt wel zelf koken 's avonds.

Ronald moet natuurlijk wel de juiste voeding binnen krijgen voor de wedstrijd.

Nou we hebben twee uur gereden in onze mooie Dodge maar hadden nog geen supermarkt gezien.

Eten die mensen hier niet of zo?????

Ineens zagen we een bekend bord, ja dat is een supermarkt dus gauw de volgende afslag in en hoera de boodschappen konden worden ingeslagen.

Niet lachen Thijs!!!!

Morgen gaan we maar echt op zoek naar zo'n grote Amerikaanse supermarkt (die zijn er toch wel hoop ik?)