Vannacht om 04.00 uur liep ons wekkertje af.
Ronald zijn happening was begonnen.
Ik heb hem naar de shuttlebus gebracht en ben daarna weer terug gereden (ja, ja helemaal alleen) naar het hotel om nog een poosje te slapen.
Om 9.15 schrok ik wakker en ben ik in mijn uppie naar het restaurant gegaan om te ontbijten.
Die Amerikaanse ontbijten zijn echt zoals je altijd in een film of tv serie ziet, roereieren met spek, wafels of pannekoekjes, donuts en bagels en dat alles met zoveel koffie als je maar op kunt.
Die koffie kun je trouwens de hele dag halen, dan giet je het in een kartonnen beker en doe je er een dekseltje op.....net echt.
Na mijn (lowcarb dat dan weer wel) ontbijt heb ik me maar eens op de was gestort.
Want ja ook dat blijft gewoon doorgaan natuurlijk.
Waspoeder en muntjes had ik gisteren al geregeld en voila daar zat ik dan met mijn leesboekie te wachten tot de wasmachine en de droger afgelopen waren.
Een uurtje later kon bijna alles zo weer de kast in....geweldig!
Na een eenzame lunch probeer ik moed te verzamelen om in de patserbak richting finish te rijden want Ronald zal daar als het goed is zo aankomen.
Hoe zijn dag is geweest lezen jullie ongetwijfeld later op zijn blog.
Tomtom bracht me een heel eind en het laatste stukje moest ik toch even zoeken.
Gelukkig was er een aardige agent in de buurt die me de goede kant opstuurde.
Ik had de auto ergens aan de kant van de weg geparkeerd maar zag dat hij pal voor een brandkraan (of hoe zoiets ook maar heet) stond.
Om problemen te voorkomen heb ik hem maar een eindje verderop in een weiland geparkeerd.....je weet maar nooit.
Langs de kant van de weg stonden heel veel mensen die de lopers aanmoedigden alsof ze de eerste waren die over de finisch kwamen.
Prachtig wat een sfeertje was me dat.
Wat me opvalt aan Amerika is dat de mensen erg behulpzaam zijn en erg vriendelijk allemaal.
Ze knopen zomaar een praatje met je aan en na een poosje weet je de hele familiegeschiedenis van de persoon in kwestie.
Goed, het wachten was natuurlijk op mijn held die al snel in zicht kwam.
Ook hij werd door de menigte (inclusief mezelf) binnengehaald alsof hij de eerste was die over de finish kwam.
Vol trots en met tranen in mijn ogen heb ik mijn held ontvangen en weer veilig teruggebracht in het hotel
waar hij nog even mag uitrusten....
Morgen gaan we naar de Niagara Falls dus weer vroeg op.